درخت کوچک حیاط قلبم

مرا می گویی؟
تنهایی ها دلم را عادت دادم به تنهایی
نمی ترسم دیگر از سیاهی حرف دیگران
آه ای آشنا به کوچه های قلبم،
چشمه های چشم را نمانده اشکی
تا کی چشم به راه کاروانی که بیاورد خبر تو را؟
می دانی،
کبوتران سپید گم شدن در باد؟
می دانی،
سپرده ام چلچله های جوانی را به قفس گذر عمر؟

همه رفتند! 
همه آنانی که قسم خوردند که خواهند ماند به راه عشق و وفا
آه ای آشنا به کوچه های قلبم،
ای آشنا با دردهای دلم،
مرا، عادت های بد چه بس بسیار
اما خطای دوست داشتن های تو چه بس بسیار!

همه رفتند
همه آنانی که عشق را بر سر راه گذاشتند
و گفتند هستیم تا شکوفه دهد باغ!
همه رفتند
و تو اما ماندی، 
تو که هستی؟

همه رفتند،
سایه ها را پاییز برد، سرما را زمستان آورد 
و تو اما ماندی
تو همان تک درخت حیاط کوچک دلم....